Rosamunde

De radio was toen ons contact met de wereld, en niet zo vreemd, met mijn Nederlandse moeder, ik kwam al eens gemakkelijk bij Hilversum 1 of 2 terecht. Avro’s Bonte avond, of zijn KRO tegenhanger maar dat was altijd een beetje laat voor kinderen van negen of tien en al wat er ons in interesseerde waren de comische sketches. Daarvoor moesten we met de drie broers wat zeuren bij onze toegeeflijke moeder. Verder was er De familie Doorsnee en In Holland staat een huis. We verstonden er niet de helft van, maar lachen was aanstekelijk – een levend publiek, nog geen lachband – en hier en daar drong een niet al te Hollandse grap ook wel tot ons door. Dorus – hoe heette de Vara zaterdagavondshow ook weer? – slaagde daar teen paar jaar telkens beter in, en onze Amsterdamse oom en tante waren ook een hulp want ze sprak een beetje zo, maar wel niet zo plat.

Maar wat ik vertellen wou was dat ik fanatieker dan mijn broers naar het kinderuur op de radio luisterde, op de NIR (het Vlaamse), en net nog wat meer naar de Hollandse versie. Zo passeerde er daar ooit een dwaze fictie over de Tour de France, waar de Italiaanse renner vals speelde door heimelijk een motortje op zijn fiets te monteren (klinkt als recente verdachtmakingen), wat uiteindelijk ontdekt werd en dus eindigde het vervolgverhaal met de glorieuze overwinning van de Hollandse held. En ik herinner me ook de detective-reeks rond speurder Paul Vlaanderen, voor volwassenen, maar de broertjes luisterden mee. Na het nodige gezeur.

Op een keer was er een vervolgreeksje rond Franz Schubert, alweer een soort hoorspel, een eenvoudige versie van zijn tragisch levensverhaal en ik was verkocht. Vanaf toen draag ik Schubert in mijn hart, waarmee hij dus chronologisch tweede was na Mozart. Niet om zijn vroege dood, zijn moeilijke omgang met bekendheid en, als klein corpulent brillemannetje, met vrouwen, vanzelfsprekend niet daarom. Het zat hem toen in de aanhef van elke episode waarbij ik tranen in mijn ogen kreeg: de Entr’actemuziek bij Rosamunde. Wat schrijf je over melodieën die ontroering in je bovenhalen? Je kan beter voorstellen om ze beluisteren. Vandaag is die oude ontroering wat vermengd met een zacht verdriet dat erg op heimwee lijkt, misschien omdat ze de vele jaren overbrugt en me weer bij zovele dierbare doden terugbrengt.